Franciszek Miodek
|
Dyrygent chóru w 1939 do chwili wybuchu II wojny św. |
|
|
Ze wspomnień dyrygenta "Halki" -
Franciszka Miodka
(ojca prof. Jana Miodka)
W listopadzie 1938 r. zetknąłem się z zespołem "oko w oko". Ten pierwszy wzajemny rekonesans wypadł z całą pewnością na korzyść "Halki". Zespół okazał się zdyscyplinowany, posiadał bogaty repertuar pieśniowy i dużo ufności we własne siły.
Taką pewność siebie - pomyślałem - może mieć tylko zespół świadomy swego wysokiego poziomu i rutyny.
A cóż młody dyrygent? - Trochę czasu musiało upłynąć, nim jako tako okrzepł i pozbył się debiutanckiej tremy.
Te na pierwszych próbach poczynione spostrzeżenia pozwoliły mi utwierdzić się w przekonaniu, że praca moja z "Halką" będzie całkiem przyjemna. Późniejsze miesiące potwierdziły to w całej rozciągłości...
Liczba obecnych na próbach przekraczała już 30 osób.
Coraz więcej też zżywaliśmy się ze sobą, atmosfera na próbach stawała się coraz milsza, zażylsza. Często po próbach nie mogliśmy się rozstać ze sobą. Spacerowaliśmy całymi grupami w coraz to innym kierunku - raz w stronę "Lipki" , innym razem do Józefki, czy "Diobliny".
Jak przystało na zespół śpiewaczy - śpiewaliśmy, aż echo odpowiadało w pobliskich zagajnikach.
A ile przy tym było humoru, uciesznych kawałów i anegdot!
Rej wodzili najwięksi wesołkowie - Antek Gowin i Józek Dolibóg.
Te improwizowane na spacerach występy przekonały mnie, że chórzyści kochają śpiew i mają wyrobiony śpiew harmoniczny.
Intonowane jednogłosówki zyskiwały miejscami brzmienie 3, a nawet 4-głosowe. Tak brzmiącym śpiewem na pewno nie wystraszyliśmy zwierzyny leśnej i podwórzowej... A jak się "Halka" bawiła! Z humorem, młodzieńczym temperamentem, ale z umiarem, kulturą i... bez alkoholu.
Do dziś mam w pamięci słowa naczelnika gminy Flaka, który dziękując nam po zabawie, powiedział :
"Dziękuja wom - piyknieście się bawiyli".
|
|
